قبل از ظهور شاردینگ، تصورات بر این بود که هیچ‌وقت نمی‌توان سه ویژگی «تمرکززدایی»، «مقیاس‌پذیری» و «امنیت» را در یک قالب پروژه ای که با فناوری بلاک چینی جمع کرده و باید یکی از آنها را قربانی سایرین کرد. این سه ویژگی در کنار یکدیگر مفهومی به نام سه‌گانه مقیاس‌پذیری را می‌سازند که اولین بار خالق اتریوم ویتالیک بوترین آن را مطرح کرد؛ این مفهوم می‌گوید اگر پروژه‌ای می‌خواهد مقیاس‌پذیری بالایی داشته باشد، باید تمرکززدایی و در پی آن، امنیت را قربانی کند و اگر پروژه‌ای قصد دارد به ویژگی تمرکززدایی پایبند بماند، باید از مقیاس‌پذیری بگذرد.
شاردینگ (Sharding) یکی از راهکارهای بالقوه مقیاس‌پذیری در بلاک چین است که برای افزایش سرعت و ظرفیت شبکه، بار محاسباتی و ذخیره داده را به قسمت‌های کوچک‌تر تقسیم می‌کند. این راهکار به‌رغم چالش‌های مهمی که در پیاده‌سازی آن وجود دارد، توانایی فائق‌آمدن بر چالش «سه‌گانه مقیاس‌پذیری» را دارد.
ظهور شاردینگ، گویی شاه راهی پیش روی توسعه‌دهندگان بلاک چینی باز شد تا در عین حفظ امنیت و تمرکززدایی، مقیاس‌پذیری پروژه‌های خود را نیز افزایش دهند.
